Tocht van Hoop en Vrees herdacht: “Ik blijf dit doen zolang ik kan lopen.”
Amersfoort - Bijna tweehonderd mensen liepen gisteravond mee tijdens de Tocht van Vrees en Hoop die Nationaal Kamp Amersfoort organiseerde. Met de jaarlijkse tocht wordt het grootste gevangenentransport vanuit het kamp herdacht. Op 11 oktober 1944 werden 1438 gevangen soldaten en burgers gedeporteerd naar het Duitse concentratiekamp Neuengamme.
Van hen keerde 82 procent nooit meer terug. Eén van hen is Nico Poelstra. Als 24-jarige was hij onderdeel van het transport. Zijn dochter Akke liep vanavond de herdenkingstocht mee. Ze was net één jaar oud toen haar vader in Neuengamme overleed.
“Ik kwam er pas heel laat achter dat mijn vader op dit transport is gezet”, legt ze uit. “Ik vind het belangrijk om hem vanavond te herdenken.” Samen met haar man volgt ze de stoet van Kamp Amersfoort naar het station. Om 18.00 uur begint de tocht, met voorop de burgemeesters van Leusden en Amersfoort. Een tocht in de voetsporen van de gevangenen.
Indrukwekkende stilte
Een uur lang is het enige wat je hoort het ritselen van kleding, voetstappen op het asfalt en krakende bladeren onder zolen. De route van een uur is ongeveer dezelfde als de 1438 gevangenen 79 jaar geleden hebben afgelegd.
Hoe donkerder het wordt, hoe meer de led-kaarsjes in de handen van de mensen opvallen. Die kaarsjes kunnen bij aankomst bij het station bij een tijdelijk monument worden neergelegd.
Ook Anton (81) loopt vanavond voor het eerst mee. Zijn vader had tijdens het transport meer geluk. Al had dat vooral te maken met een flinke portie lef. “Mijn vader is uit de trein gesprongen bij Stroe”, zegt hij. Die sprong redde zijn leven. Anton vindt het belangrijk om de tocht mee te lopen. Voor zijn vader, maar ook voor de vele honderden die het transport niet hebben overleefd. “Ik blijf dit doen zolang ik kan lopen.”
Niet alleen de mensen die meeliepen stonden stil bij de gebeurtenissen van 11 oktober 1944. Bij veel huizen langs de route stonden kaarsjes bij de voordeur, op de stoep of achter het raam. Regelmatig stonden mensen langs de kant naar de tocht te kijken. Eén kaarsje wordt door een klein meisje nog aangestoken als de groep langsloopt.
Het maakt indruk op Akke. “Ik vind het belangrijk om zelf mee te lopen, maar ik vind het bijzonder dat zoveel mensen in Amersfoort meedoen.” Ook Anton bedankt af en toe mensen die langs de kant staan door zijn hand op te steken. Ook bij het meisje glimlacht hij even. "Het is belangrijk om de herinneringen door te geven."
Beiden zijn blij dat Kamp Amersfoort de herdenking organiseert. “Je moet blijven herdenken”, vindt Anton. “Het is zolang geleden, maar het is de enige herinnering die ik aan mijn vader heb”, zegt Poelstra. Als ze het kaarsje neerzet bij het tijdelijke monument voor het centraal station worden haar ogen vochtig. "Het maakt zoveel indruk .”
