‘Doen wat je goed doet’ aflevering 14: ontwerper Koen Van Eeckhoutte

Koen is nu 22 jaar, geboren in Utrecht (‘ik weet eigenlijk niet waarom’, zegt hij zelf) maar getogen in Amersfoort. “Ik had een normale jeugd in Randenbroek. Gewoon naar school, leuke vriendjes en na de havo deed ik een tussenjaar. Want ik vond het moeilijk om te studeren. Ik begon toen houten ringetjes te maken en Gameboys uit elkaar te halen en aan te passen."

"Mijn opa overleed in 2004, die had allemaal apparatuur en gereedschap en die mocht ik hebben. Met een hele schuur vol met spullen werd ik meteen de klusjesman thuis. Mijn broer ging uit huis toen ik 15 of 16 was en hij had een tafel nodig bij zijn bank. Ik heb het toen naar zijn ontwerp gemaakt. Daarna bedacht ik dat ik het zo tof vond om een idee fysiek uit te werken.”

(Artikel gaat verder onder de foto).

“Ik bedacht daarna een tafel gebaseerd op dat tafeltje van mijn broer. Dat moest en zou ik helemaal maken van vier centimeter dik eiken hout, daar was ik heel star in. Ik moest dat helemaal importeren uit Peru, dat bleek hier niet te krijgen. Daar had je KVK nummer nodig, als particulier kan dat niet. Ik schreef me in voor vijftig euro en toen was ik officieel ‘Industrieel ontwerper en vervaardiger van overige meubels’.

"Daarna dacht ik: ik ben nu gecertificeerd, nu moet ik wel. Ik ben er mee doorgegaan en besefte steeds meer dat het me fascineerde. Er kwamen meer ideeën en sindsdien ben ik niet meer gestopt. Alles eromheen ging daarna vanzelf. Evenementen houden, de VE gallery en het verkopen van zelfgemaakte meubels. Nu organiseer ik zelfs een cursus met kids bij Scholen in de Kunst. Ze gaan een totempaal met gezichten maken. Dat ik hier nu zou zijn, dat kon ik echt niet bevatten toen ik dat hout uit Peru haalde…”

“Het was al tijdelijk dat ik de ruimte van de VE Gallery aan Riddergang 15 tegen onkosten kon gebruiken. Ik dacht eerst dat het voor drie maanden zouden zijn, maar ik zit er nu al een jaar en een paar maanden. Het blijft jammer, maar de grootste ironie is dat ik word vervangen door de pepernotenwinkel. Die is ook tijdelijk, voor een paar maanden. Maar ja, ze betalen de volle mep. Begin volgend jaar, ik denk februari, komt ie weer leeg. Als mensen ideeën hebben voor de ruimte, dan kunnen ze contact opnemen met mij. Liefst plannen van minimaal drie of zes maanden. Wie weet kan ik ze dan verder helpen.”

(Artikel gaat verder onder de foto).

Maar waarom vertrekt Koen naar Rotterdam? “Omdat ik ook uit mijn woning moest in Amersfoort. Daar zit ik antikraak en ik ben een betaalbare woning gaan zoeken in Nederland. Ik vond wat in Rotterdam. Ik wilde al naar een grotere stad na Amersfoort. Ik hoop dat ik me daar verder kan ontplooien zoals ik hier heb gedaan. Amersfoort is een soort speelvlak, maar ook redelijk veilig. Het was het voorbereidende werk op iets in een grotere stad. Ik heb ook al een pand in Rotterdam, een oud visserscafé met de bar er nog in. Daar ga ik gewoon verder met wat ik in Amersfoort deed.

Recyclen is een logisch onderdeel van het werk van Koen. “Toen ik geld nodig had ging ik werken als vuilnisman. Dat kan ik iedereen aanraden. De vrijheid en gekkigheid van de collega’s, de mensen van de Rova zijn echt top. Ik zag wat mensen weggooien en toen dacht ik: waarom zou ik überhaupt nog iets kopen aan hout en materiaal? Nu is het meer dan drie jaar geleden dat ik hout kocht. Alles betaal ik van de opbrengsten mijn eigen werk, het loopt best ok. Af en toe verkoop ik meubels, schilderijen en ik geef die cursus. Maar de hoofdmoot is meubels maken en verkopen.”

“Met schilderen en tekenen ben ik begonnen halverwege corona. Ik was het hier zat en ben op de bonnefooi naar Ibiza gegaan. Ik had wat spaargeld. Toen dat op was ben ik als zwerver gaan leven. Dat is minder dramatisch dan het klinkt daar, met het mooie weer enzo. Met mijn laatste centen kocht ik papier en pennen en ben ik tekeningen gaan maken op het strand. Het waren stripverhaaltjes zonder tekst over liefde, grapjes en emoties. De rijke mensen daar konden er om lachen en kochten dat. Ik kwam daar iemand tegen van een heel luxe resort die een grote kamer over had. Toen mocht ik daar een week in verblijven in ruil voor een tekening. Ibiza is wel 'corny' maar ook een magisch eiland.”

(Artikel gaat verder onder de foto).

“Ik doe het niet heel bewust, maar ik wek wel eens inspiratie op bij een klant. Ik heb een welvarende dame over de vloer gehad die een tafel mooi vond. Maar ze vond het zo jammer want er zat een kras op het glas. Ik legde uit, ‘maar dat is uit het vorige leven van die glasplaat, ik heb het gevonden. En er dit van gemaakt’. Ineens veranderde haar mening naar ‘wow, er zit een kras op!’. Ze kwam laatst weer langs en toen had ze een kapotte poot van haar bank laten repareren. Vroeger zou ze hem weggedaan hebben. Het materiaal dat ik gebruik en de potentie die het heeft, dat inspireert mij. Als ik een kapotte stoel zie gaat een stemmetje in mijn hoofd er wat bij bedenken. Er zit wel veel geweld, wapens en dood in mijn werk en kleur. Maar waarom weet ik nog niet, daar moet ik nog achter komen.”

“Ik vind mijzelf een professional. De volgende stap is de fase dat het leuk zou zijn als andere galeries of musea mijn werk gaan verkopen of tentoonstellen. Het echte teken van goed werk is als je opgenomen wordt in een vaste collectie van een baanbrekend museum. Het lijkt me supervet, dan ben je lekker bezig als artiest. Ik word binnenkort geïnterviewd door RTV Utrecht voor het programma Route C en dat zette me aan het denken om een reisprogramma over kunst te presenteren. Over dingen maken en creativiteit. Voor nu gaat het er om dat ik rond kan komen van wat ik nu doe.”

“Een concept zoals VE gallery mist in Amersfoort eigenlijk zodra ik weg ben. Sinds de opening kwamen er mensen langs met dingen die ze wilden doen. We hebben nu veertien verschillende evenementen georganiseerd waar ongeveer 60 artiesten hun werk konden laten zien. Verspreid over vijftig dagen. Daarnaast waren we minstens drie dagen in de week open. Er is veel animo voor een centrale plek waar mensen voor weinig hun werk kunnen laten zien. Waar iedereen binnen kan lopen en meedoen en dat ook toegankelijk is voor publiek. Dat ga ik echt missen als ik weg ben.”

De laatste expositie van VE Gallery is te zien op 25 augustus van 17.00 tot 21.00 uur en 26 augustus van 15.00 tot 20.00 uur aan Riddergang 15-17 op de hoek van het Sint Jorisplein.