Doen wat je goed doet, aflevering 1: The Scurfies

Sebastiaan is geboren in Tilburg, woont sinds zijn vijfde in Amersfoort en heeft een woning in de binnenstad. Hij speelt al zijn hele leven muziek. Ooit begon hij als drummer, maar hij heeft ook piano en gitaar gespeeld.

Dat hij nu een (7-snarige!) basgitaar bespeelt is meer toeval. Dat heeft te maken met het ontstaan van de band, nu precies vier jaar geleden. De andere vijf leden studeerden toen Creatieve Therapie in Amersfoort en zochten een band die covers wilde spelen voor een feestje van hun studievereniging. Toen dat niet lukte, besloten ze zelf een band te beginnen.

Sebastiaan: “Het waren kennissen van me en ik riep iets te spontaan tegen ze: ‘weet je wat, ik kom wel bassen. Hoe moeilijk kan het zijn?’. Ik ging meteen op mijn bek tijdens de eerste repetitie. Ik kende de nummers nog helemaal niet. We zijn toen toch aan de slag gegaan en zes weken later hadden we een succesvol optreden.

"We konden het goed met elkaar vinden en besloten om door te gaan. Zo kwamen langzamerhand eigen nummers. Nu spelen we zelfgeschreven repertoire. We hebben een uur aan eigen werk, ongeveer twaalf nummers die goed genoeg zijn om live te spelen. Maar er liggen er nog veel meer op de plank!”

De band ontleent de naam ook uit die beginperiode: “We zochten een bandnaam en de helft van de band had op dat moment schurft. Dat hebben we verengelst. Het was eerst Johnny and the Scurfies. Nu alleen nog maar The Scurfies.”

De band gebruikt Fort33 in Leusden als thuisbasis. “We hebben een sterke connectie met Fort33, we repeteren daar al heel lang. We dragen de organisatie een warm hart toe. Een van ons is daar vrijwilliger en we zijn bijna een soort huisband. We spelen er graag.”

De hele band is semiprofessioneel. Sebastiaan werkt als programmeur voor café Miles en voor Koningsnacht en -dag op de Hof. “Als band hebben we nu meer dan 25 optredens gedaan en doen nu veel dingen voor het eerst. Zo gaan we een mini-album opnemen en deze zomer een eerste buitenlandse tournee doen. Twee weken lang door Frankrijk en Spanje, waarin er tot nu toe zes optredens zijn geboekt. En dat moeten er nog meer worden.”

We houden allemaal erg van feestjes, dat verbindt ons. Dat is onze manier van spelen, zoals we zelf ook een andere band zouden willen ervaren. We schrijven ook altijd met het publiek in het hoofd. Hoe moeten we klinken als we spelen op een tof festival en van welke muziek zouden we dan zelf blij worden? Samen spelen vinden we heel leuk. Na een optreden blijven we ook graag hangen. Dan is het bijna jammer als je als ‘headliner’ als laatste speelt en er minder tijd over is om mee te feesten.”

“Tegenwoordig krijg je overal te maken met ‘in welk kamp’ je hoort. Dat is verbindend voor de gelijkgestemden, maar bij ons moet het juist niet uitmaken. We willen juist iedereen verbinden en dat je mag zijn zoals je bent.”

Grote inspirator voor de band is Doe Maar. Sebastiaan: "Ik leerde ze kennen via mijn ouders. Toen ik mij ging verdiepen in Doe Maar vond ik veel overeenkomsten tussen hen en onze band. Ze durfden hun eigen ding te doen dat afweek van wat er toen op de radio te horen was. Ze waren hun tijd vooruit. Door de manie en chaos in het afwijken van standaard songstructuren. Dat hebben wij ook. We stoppen makkelijk vier genres in een nummer. Als blijkt dat er twee genres samen bij een song horen, dan is dat zo.”

Sebastiaan zou graag als amateurkunstenaar voor een nieuw publiek willen spelen. Die mogelijk mist hij in de Keistad. "De grote festivals in Amersfoort zijn huiverig voor lokale amateurs. Het zou mooi zijn als de vele goede bands in de stad de ruimte krijgen en zo mensen buiten hun eigen kring kunnen bereiken.”

Zijn ultieme droom met deze kunstvorm? “Net als vele muzikanten, blijven mikken op de top. Hoe klein de kans ook is, het kan niet groot genoeg zijn. Een fulltime carrière met touren, op festivals spelen en albums maken. Dat is wat we alle zes heel graag willen.”