Stefanie rijdt de Ladycab: ‘Er zijn mensen die echt liever met een vrouw meerijden’

15 april, 09:00 • 5 minuten leestijd

Amersfoort - Sinds anderhalf jaar rijdt Stefanie als taxichauffeur in Amersfoort. Haar standplaats is het station, de plek waar de meeste mensen een taxi gebruiken. En ook: een echte mannenwereld waarin Stefanie de enige vrouw is. “Je moet wel je mannetje kunnen staan. Soms zijn er andere chauffeurs die tegen me zeggen: moet jij je kinderen niet ophalen van school? Er zitten veel haantjes tussen.”  

Niet alleen het roze dakbord op de auto, maar ook haar lange blonde krullen maken dat Stefanie een opvallende verschijning is in de reeks taxi´s die voor het station staat. En ondanks de vervelende ervaringen die ze opdoet als enige vrouw in een mannenwereld stralen haar ogen als ze vertelt over haar werk. "Het is echt mooi om zo veel bijzondere ontmoetingen te hebben. Ik zou het leuk vinden als er meer vrouwen op het station komen rijden.”

Tot een paar jaar geleden werkte ze als filiaalmanager bij de Kruidvat. In de coronatijd gooide ze het roer om en stapte ze in bij het taxibedrijf van haar man, dat ze sindsdien met z'n tweeën doen. Niet veel later besloot ze om een Ladycab te starten. “Ik werd zo vaak aangesproken op mijn vrouw-zijn dat ik dacht, dan ga ik het ook maar goed aanpakken en begin ik een vrouwentaxi.”

De ongeschreven regel is dat wanneer taxi's in een rij achter elkaar staan de voorste taxi – die het langst staat te wachten – een nieuwe klant mag rijden. Op de borden bij de taxistandplaats staat expliciet dat een klant te alle tijden zelf mag kiezen bij wie die instapt. “Als er een vrouw heel bewust bij mij instapt dan ga ik haar niet vertellen dat ze met iemand anders moet meerijden. En ik ga in zo’n geval ook geen verantwoording afleggen aan de voorste taxi, want ik wil de vrouw in kwestie niet beschamen.”

Toch voelt Stefanie dat mannelijke chauffeurs haar om die reden als extra concurrent zien. Dat vindt ze jammer, omdat de ruimte er moet zijn om verschillende wensen en mensen te bedienen. "Sommige mensen willen nu eenmaal liever met een vrouw meerijden.” Dat kan volgens haar te maken hebben met geloofsovertuiging of gewoon omdat iemand het prettig vindt. “Het is best intiem om samen in een auto te zitten. Ook word ik regelmatig gebeld door ouders die willen dat hun kinderen van school worden gehaald. Die geven dan toch de voorkeur aan een vrouw.”

Er stapt een jonge vrouw in bij Stefanie. Iedere week laat ze zich naar haar werk brengen in Vathorst. Ze vertelt dat ze het fijn vindt om bij Stefanie in de auto te zitten. ”Het is gewoon heel gezellig. We hebben gesprekken over alles en nog wat. Als ik onverhoopt door een andere taxichauffeur wordt opgehaald is het ‘hoi’ bij het instappen en ‘doei’ bij het uitstappen. Een hele andere ervaring.”

Vanmorgen nog haalde ze een vrouw op vanaf het asielzoekerscentrum die ze naar de verloskundige moest brengen. “De vrouw stapte in en ik zag meteen dat het niet goed was. Ik vroeg haar iets en ze vertelde dat ze haar kindje was verloren. Ik krijgt weer kippenvel als ik eraan denk. Als ik een man was geweest had ze me dit waarschijnlijk niet verteld.”

Er verschijnt 'Schatje’ in het beeldscherm van Stefanies telefoon. Haar man belt met de vraag of ze een klant kan ophalen die door de politie is aangehouden en niet verder mag rijden. "Kijk, dit soort dingen maak je dus ook mee”, roept ze verrast. “Een dag is nooit saai, omdat je niet weet wat je tegenkomt.”

Vijf minuten later pikt ze de man op die bij zijn 45 kilometerwagentje staat te wachten. Ze brengt hem naar zijn afspraak bij de mondhygiënist. De man vertelt dat het hem niet uitmaakt of hij door een man of een vrouw wordt gereden. Al benadrukt hij wel dat vrouwen anders rijden. Vlak voor hij uitstapt licht hij toe dat vrouwen als ze naar rechts afslaan altijd even uitwijken naar de linkerkant van de weg. Hij snapt niet waarom ze dat doen. Stefanie doet moeite om haar lachen in te houden en houdt haar vuist tegen haar mond aangedrukt.

Als de man is uitgestapt zegt ze vrolijk: “zie je, zo diep zit die overtuiging dus!” Stefanie heeft het gevoel dat ze met haar komst naar het station de cultuur al een klein beetje heeft kunnen veranderen. Als andere taxichauffeurs iets te klagen hebben, dan komen ze niet naar haar toe, maar spreken ze haar man erop aan. “Een dag later stap ik dan gewoon zelf op de persoon in kwestie af om het uit te praten. Dat zijn ze niet gewend, maar ik ben niet op m'n mondje gevallen. Ze zullen er maar mee moeten doen, want ik ga niet meer weg.”